1. |
Kathreftis makrinos
02:32
|
|||
Κάποτε λέγαν ο ουρανός
πως είναι θόλος στρογγυλός
μα και καθρέφτης μακρινός
Σάμπως μας τα ‘μαθαν αλλιώς;
Λάμπουνε τ’ άστρα από το φως
μην των ψυχών φέγγει ο καημός;
Κοίτα! Ένα αστέρι ξεστρατεί
και στα κρυφά μέχρι τη γη
κάνει σκοπό να κατεβεί
Στριφογυρίζει ζωηρά
που απ’ τ’ ουρανού για μια στιγμή
ξεγλύστρησε τη σκαλωσιά
Με μιαν ανάσα του βαθιά
δίνει στα σύννεφα βουτιά
να βγει στου κόσμου τη μεριά
Για πρώτη του θα ‘ναι φορά
που αντικρίζει από κοντά
τέτοια απλόχερη ομορφιά
Περνά από λίμνες και βουνά
πάνω από δάση και σπαρτά
πόλεις διασχίζει και χωριά
Στο πέρασμά του δεν ξεχνά
σκόνη ν’ αφήνει χρυσαφιά
πάνω στης νύχτας τον καμβά
Στη σάκα του έχει φυλαχτό
ένα τραγούδισμα παλιό
καλά κρυμμένο στον καιρό
Δεν το ακούν όμως πολλοί
ζεσταίνει όποιου την ψυχή
κοντοσταθεί ν’ αφουγκραστεί
Φώτα αναμμένα εδώ κι εκεί
λίγα θα δει στην πόλη αυτή
δε θα ‘βρει στέγη να σταθεί
Αν όμως τύχει και βρεθεί
στη γειτονιά της τη μικρή
θα ‘χει την πόρτα ανοιχτή
Θ’ απλώσει έξω δυο κεριά
και της καρδιάς της τα φτερά
κι ίσως τη δει καθώς περνά
|
||||
2. |
Minise mou to skopo
04:27
|
|||
-Τί κάνεις κόρη τόσο αργά;
ο ύπνος άνοιξε πανιά
για των ονείρων τα νησιά
-Σ’ έφερε εδώ κάποιος Νοτιάς;
γι’ αυτού ψηλά που περπατάς
ακούς τους χτύπους της καρδιάς;
Κάτσε να φας να πιεις νερό
και μήνυσέ μου το σκοπό
να φτιάξω αντίδοτο γλυκό
|
||||
3. |
Na ne sa meli
05:59
|
|||
Τί να σου φτιάξω να ‘ναι σαν μέλι
να ‘ν’ σαν της μάνας σου την αγκαλιά
κι από τη γλύκα του να πάρεις λίγη
να μ’ αγαπήσεις μια σταλιά
Έκοψα δυόσμο για να μυρίσεις
έφερα βάλσαμο για να πλυθείς
μα εσύ στο χέρι μου είδες φαρμάκι
και μ’ όπλα έτρεξες να φορτωθείς
Μην είν’ πολλά που σου ζητώ
όταν θα φύγουμε από δω
να ‘χουμε αφήσει τούτο το χώμα
λίγο μονάχα πιο ζεστό
Τα μάγια πώς να τα νικήσω;
Πώς λύνεται άραγε το ξόρκι αυτό;
Το ‘δα το δάκρυ σου, άσε με λίγο
να το σκουπίσω πριν να χαθώ
Πάρε μαχαίρι πάρε κεντρί
και μην τα βγάλεις απ’ την πληγή
άσε μου κάτι για να θυμάμαι
πώς θα μπορούσε να ‘ναι η ζωή
Μην είν’ πολλά που σου ζητώ
όταν θα φύγουμε από δω
να ‘χουμε αφήσει τούτο το χώμα
λίγο μονάχα πιο ζεστό
|
||||
4. |
||||
Των σπαραγμών τις αγκαλιές
άφησαν πίσω τους βουβές
φεγγάρια γίναν οι εραστές
Να τα κοιτάς να νοσταλγείς
πώς θα ‘ταν άραγε θαρρείς
κάπου εκεί να κατοικείς
Είν’ όμως τ’ άστρα για να πας
μην είν’ λυχνάρια να κρεμάς
στο δρόμο αυτό που περπατάς
Κι απ’ τις ρωγμές που κουβαλάς
το φως να φτάσει μονομιάς
μέχρι τα φύλλα της καρδιάς
Φτερά δεν έχω να πετώ
μητ’ απ’ την πρύμνη τ’ ουρανού
παλεύω πια να κρατηθώ
Κατάματα τον ήλιο αν δω
μες στο βυθό τον πιο κρυφό
ξέρω καλά πως θα βρεθώ
Κάπου ανάμεσα στη γη
και των ονείρων το τσαρδί
άσε με εκεί να πιω κρασί
Κι αν δεις αγγέλους πιο ψηλά
ματιές να ρίχνουνε κλεφτά
δώς τους να πιούνε μια γουλιά
|
||||
5. |
Theou Pedi
08:35
|
|||
Όπως το ψάρι το νερό
έτσι κι εγώ ψάχνω να βρω
το σπίτι μου το πιο παλιό
Τί με τραβάει προς τα εκεί
ποια αρχαία αόρατη κλωστή
πόδια και χέρια μού κινεί
Τί κι αν πεινώ τί κι αν διψώ
φαίνεται πια σαν να μη ζω
μόνο με χώμα και νερό
Και όλα αυτά που λαχταρώ
σαν κάνω πως παραστρατώ
δε με αφήνει να χαρώ
Ποιος κύρης με ποιο θησαυρό
στον κόσμο εκεί ή τον εδώ
θέλει εμένα για φρουρό
Ποιος να μου δίνει τη ζωή
και τί αντάλλαγμα γι’ αυτή
να του χαρίσω καρτερεί
Μέρα τη μέρα την περνώ
σαν βγει το φως βγαίνω κι εγώ
για τ’ αύριο πια δε ρωτώ
Όσο για κείνα που αγαπώ
πάνω στο δρόμο το γραφτό
μου μέλλει ίσως να τα βρω
Υπάρχει έστω μια σκεπή
κάπω εδώ σ’ αυτή τη γη
να βγάλω λίγο τη στολή;
Πριν να ξυπνήσω το πρωί
στο χώμα μα και στην ψυχή
διαμάντια να ‘βρω απ’την αρχή
|
||||
6. |
Klosti chrysi
06:18
|
|||
Σε πλαγιά μυστική
απ’ τον ήλιο για πάντα κρυφή
μες σε δάσος πυκνό
σ’ έναν πύργο ψηλό
κατοικεί μια σκιά
Την πνοή μίας κόρης κρατά,
τη φυλά
σε υπόγειο κλειστό
με κατάρα βαριά
Θα ‘ν’ τα μάγια σφιχτά
μα θα λύνονται μπρος
στης σελήνης το φως
μια του μήνα φορά
Θ’ αντηχεί μια φωνή
πίσω από το βουνό
κελαηδούν τα πουλιά
το γλυκό της σκοπό
Μες σε λίμνης βυθό
τον καιρό στη σιωπή θα περνά
ιστορία παλιά
θα σκαλίζει δειλά
σ’ ένα βράχο γερό
Θα κοιτά
ένα αστέρι ψηλά
με μια ευχή
«το φεγγάρι σαν βγει
να ακούς τα πουλιά»
Με μια δύση θα ‘ρθεί
κι αν στης γης κατεβεί
το στερνό το σκαλί
το κλειδί θα κρατά
Πριν χαράξει η αυγή
στην ακτή θα φανεί
με κομμένα φτερά
στο νερό θα πλυθεί
Θα ‘ναι μάτια γνωστά
σα γυαλί σα νερό
μέσα αν ψάξει θα βρει
ακριβό θησαυρό
Θα ‘ναι χάδι ζεστό
θα ‘ν’ το τραύμα κρυφό
θα το δέσει κλωστή
θα ‘ν’ στο χρώμα χρυσή
|
||||
7. |
Anima - Kourelou
08:26
|
|||
Anima
Πώς από κόσμο μακρινό
για λίγο να σε κλέψω
πού θε να ψάξω να σε βρω
και πού να σε γυρέψω;
Στου πρωινού τη λησμονιά
που φόρα παίρνει και πετά
ως τ’ ουρανού τ’ αλαργινό
παν’ στης καρδιάς τ’ αηδόνι
Και θέλει ό, τι έχει φανταστεί
εδώ και τώρα να γενεί
μες στο χειμώνα να φανεί
του Νότου χελιδόνι
Πώς από κόσμο μακρινό
για λίγο να σε κλέψω
πού θε να ψάξω να σε βρω
και πού να σε γυρέψω;
Στου δειλινού τη συντροφιά
που με ρουμπίνια για φωτιά
μέσα στης γης την αγκαλιά
ζεστή φλοκάτη στρώνει
Και δε διστάζει μια στιγμή
την ομορφιά να δει εκεί
που τα ψεγάδια μαρτυρούν
κι όπου φυτρώνουν πόνοι
Ώσπου η θράκα να σωθεί
θα ‘χει η καρίνα της δεθεί
παν’ στης αγάπης το σκαρί
σαν το σπαθί στο αμόνι
Κι αν το κατάρτι κουρδιστεί
και βάνει αέρα στο πανί
σφιχτά να δέσει το πουγκί
με του αστεριού τη σκόνη
Πώς από κόσμο μακρινό
για λίγο να σε κλέψω
πού θε να ψάξω να σε βρω
και πού να σε γυρέψω;
Στης σκοτεινιάς την καταχνιά
με μιας τσιγγάνας φορεσιά
και μια τρανή γυροβολιά
που τα στοιχειά λυτρώνει
Που από λήθαργο ξυπνά
κάτι μυστήρια παλιά
και ο καιρός που ξαγρυπνά
θαρρείς πως μαρμαρώνει
Μέσα στης ζάλης τη στροφή
το χέρι απλώνει να ενωθεί
με της μητέρας τη στοργή
σαν άλλη Περσεφόνη
Μα πριν τη Δήμητρα ασπαστεί
θα ‘χει τελειώσει η γιορτή
και μες στου Άδη το κελί
θα ‘χει απομείνει μόνη
Κουρελού
Τις απαντήσεις που ζητάς
ποιος θα σ’ τις δώσει τάχα
οι ρεματιές τις τραγουδούν
για τους τρελούς μονάχα
Λούζει το φως τη θάλασσα
κι αυτή τον ήλιο ραίνει
και του ορίζοντα η ραφή
μια κουρελού υφαίνει
Μα αν του ντουνιά η κουπαστή
μ’ αράδες είν’ δεμένη
από το νήμα τ’ ουρανού
είν’ η σιωπή πλεγμένη
|
Streaming and Download help
If you like Danai Moraiti, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp